Wat we kunnen leren van de zakpijp

Gebiologeerd zijn we door de zakpijp. De wat? Ja, wij hadden er ook nog nooit van gehoord. Het is een eenogig diertje dat als het nog jong is rondzwemt in poeltjes bij rotsachtige kusten. Als hij ouder wordt, klampt hij zich op een gegeven moment onder water vast aan de rotsen. En dan gebeurt er iets bijzonders. De zakpijp heeft aanvankelijk een eenvoudig brein, waarmee hij zwemt, op voedsel jaagt en zich beschermt tegen roofdieren. Maar zodra hij zich aan de rotsen heeft geklemd en daar in zijn nieuwe gedaante voldoende voedsel kan vangen, eet hij zijn eigen hersenen op! Hij verandert in niet veel meer dan een maag en een voortplantingsorgaan. Nu hij niet meer beweegt, heeft de zakpijp namelijk geen hersenen meer nodig.

Dit raakt meteen de hoofdboodschap van de Ierse hersenwetenschapper Shane O’Mara in zijn boek “Te voet: Hoe twee benen de mens verder brengen”. Om te bewegen heb je hersenen nodig, maar omgekeerd geldt ook dat je hersenen beweging nodig hebben om zich goed te kunnen ontwikkelen. Wij eten onze hersenen natuurlijk niet op, maar als we nog meer achter ons bureau, in de auto of op de bank zouden zitten dan we nu al doen, is dat niet alleen slecht voor onze fysieke gesteldheid, maar op termijn ook voor ons brein.

Aan de wandel dus, ouwe zakpijp! Tijdens de werksessies van Zeewaarts zorgen wij ervoor dat jouw team voldoende beweging krijgt.